Steiner Jörg C., Heldenwerk 1914-1918. Die Träger der Goldenen Tapferkeitsmedaille und der Goldenen Tapferkeitsmedaille

[Albert]

dla porównania

plus minus, bo z głowy

EK1 192000
EK2 2000000

ale u "nas" było tak

EK1
1914 5
1915 49
1916 55
1917 88
1918 144

EK2
1914 125
1915 2140
1916 1643
1917 1549
1918 2021

EK1 ok. 218 000, EK2 ok. 5 196 000. Kto nie uciekł na drzewo, ten dostał

[dwójkarz]

tak : )

z głowy poszło, nie mam pod ręką teraz Frank Wernitz, Das Eiserne Kreuz 1813 – 1870 – 1914, Geschichte und Bedeutung einer Auszeichnung, w pierwszym tomie statystyki, za Powstanie Wielkopolskie też dostawali, znaczy za drugą stronę Powstania : )

[dwójkarz]

za 1916 Legiony nie dostały nic... z Legionami to szło "inaczej", "po linii partyjnej" : )

[Ursi]

Panowie, czy moglibyście mi w tytułowej pracy znaleźć pana Karla von Eiss? Wg schamtyzmu miał wersję dla manszaftu i dla oficerów. A ja mam w tej chwili inne pomysły, jak wydać 100 ojro

[Albert]

Ja tej książki nie mam, ale autor wrzucił (chyba wszystko?) do sieci. Więc jeśli chodzi o Karla Rittera von Eihs (nie Eiss), to zgadza się: http://www.heldenwerk.info/191418E.htm

[Ursi]

Dzięki, będę szukał dalej! To brat innego pistoleta, a obaj synowie żydowskiego generała, co za młodu dał czadu pod Custozzą...

[KG]

Spory tekst jest w „Neues Wiener Journal“ z 23.02.1930.
A w „Neue Freie Presse“ z 18.03.1922 i w innych gazetach z tego czasu - o procesie, jaki Karl Eihs (von Eiss) wytoczył Austrii w związku z tym, iż Republika odmówiła mu w 1919 roku, mimo przedstawienia stosownego dokumentu, wydania należnych oryginalnych Medali za Odwagę, powołując się na brak tego rodzaju zobowiązania po stronie nowego państwa. Natomiast gdy w 1921 roku zmarł jego ojciec, generał Alexander von Eihs, rodzina została na podstawie statutów odznaczeń zobowiązana przez państwo do zwrotu orderów. Wówczas Karl Eihs powołał się na brak następstwa prawnego, czego sam stał się ofiarą dwa lata wcześniej. Nie wiem, jak się ta sprawa skończyła.
Swoją drogą – może ktoś wyjaśnić, czy otrzymywanie oryginalnych medali w późniejszym czasie to u schyłku wojny i Monarchii była normalna i powszechna praktyka? Karl von Eiss przedstawił dokument, z którego wynikało, że ma prawo po wojnie otrzymane medale zamienić na właściwe.
Z notatek prasowych wynika, że pierwszy medal otrzymał w marcu 1918, a drugi 8.11.1918.
Natomiast jego brat Hermann podobno był przedstawiony do MMTO za brawurową organizację przeprawy przez San, podczas której poległ.

[Albert]

Wg Steinera pierwszy medal dostał 7 marca 1918 r., a drugi 27 listopada 1918 r.

[KG]

Erwin A. Schmidl w swojej pracy Juden in der k.(u.).k. Armee 1788-1918 / Jews in the Habsburgs Armed Forces wspomina o generale Aleksandrze von Eiss, o jego dwóch poległych na wojnie synach (Otto i Hermann) i o Karlu, jako odznaczonym dwoma różnymi złotymi Medalami za Odwagę, przy czym dodaje, że był „jednym z nielicznych” oficerów w ten sposób wyróżnionych. W prasie międzywojennej też bywają tego rodzaju wzmianki, ale z linkowanych przez Alberta wykazów Jörga Steinera to nie wynika.

[Ursi]

Panowie - dzięki! Ciekawe rzeczy wypływają!
Eihs to zupełnie nieuprawniona pisownia. (jak znam życie, błędnie odczytano długie s jako h - to częsty błąd przy czytaniu nazwisk z "ss"). Mam kwitki Hermanna i Aleksandra z KA. Zawsze pisano im Eiss.
Hermann dostał za akcję nad Sanem OEK III Klasy. O MMThO nie słyszałem, zresztą nie spotkałem się z przyznaniem pośmiertnym.
U Schmidla informacja o Ottonie jest błędna -- zmarł na zapalenie płuc w 1908 roku. Schmidl nie skorygował tego niestety w II wydaniu.